Korporaal Klei
Na het afgelopen nachttreinavontuur stap ik op de dagtrein Langzhou-Xi'an in het besef dat ik vannacht waarschijnlijk wel ga slapen. Naast de gebruikelijke muzak op de achtergrond (the sound of silence, gebracht door een jaren '80-synthesizer, voor de nieuwsgierigen onder u) valt er ook iets te merken van de anti-rookcampagnes. In het Chinees en Engels worden de waarschuwingen door de luidsprekers gespuwd. De massa's rokers die gewoontegetrouw naar de tussencompartimenten snellen voor een nicotinekick geven aan dat de propaganda hier nog niet echt aanslaat.
Niet veel later, in Tianshui, wordt de toch al volle trein overspoeld door een extra troep treinreizigers. Hongerig en op zoek naar wat rust beland ik in de restauratiecoupé. Ook daar is de ruimte beperkt, maar gelukkig wordt wat plaats voor me gemaakt aan een van de tafeltjes. Zo raak ik aan de praat met Kanitoshi, een Japanner die in Shanghai woont, en zijn Chinese collega Peter Pan. Die laatste naam is overigens de combinatie van een authentieke Chinese achternaam en een gekozen Engelse voornaam. De grootste aanpassing voor Kanitoshi toen hij naar China kwam werken, zo vertelt hij, was dat ineens alle antwoorden op vragen driedubbel gecontroleerd moeten worden. Uit beleefdheid hebben de Chinese collega's namelijk vaak de neiging op alles ja te antwoorden, ook als ze nee bedoelen. Dankzij de talenkennis van mijn tafelgenoten wordt er een smakelijk maal opgedist en niet veel later verschijnen de kerstverlichte muren van Xi'an. Daarmee is het officiële eindpunt van de zijderoute alvast bereikt.
Na weken van relatief isolement is hier zowaar een echte jeugdherberg met als kers op de taart Chris, een kamergenoot uit Antwerpen die me in beschaafd Vlaams kan updaten over de immer succesvolle regeringsonderhandelingen in de heimat. Alsof dat nog niet genoeg is krijg ik de dag daarop gezelschap van Chantal, die na 4 jaar China ook wel eens het roemruchte Xi'an met eigen ogen wil zien. Die avond belanden we nog op een gezellige en smakelijke straatbarbecue. De dagen daarop verkennen we de stad, bezoeken een Boeddhistische pagode en de grote moskee die typische islamarchitectuur combineert met traditionele Chinese invloeden. Een avondlijke fietstocht over de stadswallen is een aangename afwisseling op al het geslenter tijdens de dag.
Van zere voeten heeft het terracottaleger bij Xi'an nooit last gehad. Met een groepje andere reizigers krijgen we, geleid door een enigszins robotmatige gids (lady Zaza voor de vrienden), een van China's grootste toeristische attracties te zien. Zeker de moeite waard, al is ook het circus eromheen, compleet met massa's hersenloze tourgroepen, niet te versmaden.
Als Chantal een dag later terugvliegt naar Xiamen kunnen we terugkijken op een korte maar aangename impressie van deze keizerstad. Vliegen staat niet op mijn programma en dus rep ik me nog maar eens naar het station, ditmaal richting Chongqing.
