Niet slecht, zo'n begin
16 februari 2011 - Venice, Italië
Aan de aftrap zal het niet gelegen hebben. Maandag liep echt alles zoals gepland. Op tijd in Scheveningen, nog even iets gaan drinken in het Kurhaus, een flesje vullen met onvervalst Noordzeewater. Daarna, samen met Annemiek, naar de Iraanse ambassade. Daar aangekomen bleek de beveiliging nog iets fanatieker dan bij mijn vorige bezoeken: een geblindeerde politiecontainer, extra bewakingscamera's en verdacht veel slecht gehumeurde mensen in een blauw uniform. Iets later bleek een demonstratie (vermoedelijk ter ondersteuning van mijn talrijke pogingen aan een visum te geraken) aan de oorzaak hiervan te liggen.
Of de demonstratie nu de doorslag heeft gegeven is niet helemaal duidelijk, maar het is me zowaar gelukt een Iraans visum in handen te krijgen. Annemiek krijgt het hare trouwens ook snel, tussendoor toch even reclame maken voor http://www.iransilkroad.nl - de test wijst uit dat dat (Nijmeegse) bedrijfje het beter en sneller doet dan iranianvisa.com. Voor de komende tijd hou ik me voor dat papiertje te koesteren; 2 keer al die moeite doen zou net iets teveel gevraagd zijn.
Als laatste succes op de eerste lukte het om alle voorziene treinen te halen, inclusief de nachttrein vanuit Parijs. Eén kaartje naar Venetië op valentijn; het lijkt wel alsof Guido Belcanto ermee gemoeid is. Maar eenzaam was het bepaald niet: ik kwam in een coupé terecht met 3 Koreaanse toeristen en een Argentijnse moeder en dochter op doorreis door Europa. Op (snurk)decibels won iemand van het Koreaanse team, maar de Argentijnen waren toch beter gezelschap om mee te praten, al moest dat laatste in een mix van Spaans, Engels, Frans en Duits. We stonden noodgedwongen -onze medecoupébewoners wilden toch echt om half negen gaan slapen- in de bar-wagon, die alweer speciaal voor mij was ingericht volgens het thema Oostblok: grijs, verouderd, koudwit tl-licht. Stoelen waren alleen beschikbaar voor wie een (uiteraard zwaar overprijsde) maaltijd erbij nam.
Na een geanimeerd gesprek ("*where* are you going? by TRAIN???") en een ondanks alles rustige nacht zou ik de volgende ochtend wakker worden in een Noord-Italiaanse stad (crypto-hint: "toeter op de waterscooter"). Maar daarover een volgende keer meer.
PS: de foto's volgen later, ik hoop ze morgen op de trein naar Belgrado bij elkaar te kunnen rapen.
Ik zit al illustere plekjes hier te bedenken waar we dat zeewater van jou kwijt kunnen: achter ons huis bij de golfbaan, op University Beach in Xiamen, op Gulang Yu.
Michael vraagt mij om jou te vragen of je een money belt hebt. Je weet wel zo'n geval dat je om je middel bindt zodat je spullen niet gejat worden. Na mijn ervaring met mijn gestolen paspoort in 2007 kan ik het zelf ook ten zeerste aanraden!
Veel plezier in Belgrado!
Echt leuk om je blog te lezen! Veel plezier onderweg, en laat weten wanneer je record van slechtste ontbijt ooit wordt gebroken :)
@Marina: Dobar dan terug van BGD!
@Sarah: we doen ons best!
@Chantal: Dat gaat een heel spectaculair uitgietmoment worden. En Michael mag gerust zijn: ik heb een borstgeldbuidel, een riem met geheim geldvakje en 3 broeken met een uiterst geheimzinnig verstopt zakje :-)
@Sofie: Ik hoop dat dat record niet gebroken wordt maar ik denk van wel. Een voordeel: dan kan ik de volgende keer zeggen dat zelfs de *Kazachse* ontbijten beter zijn dan bij val d'oro :-)