Bling-bling en duistere steegjes

Dinsdagochtend half 10, aankomst op het Venetia Santa Lucia station. Handig - je staat er meteen in hartje Venetië, de stad van waaruit Marco Polo destijds vertrok voor zijn ontdekkingstocht. Na een ontbijt in Italiaanse stijl (met een degelijke cappuccino, een koffiekoek en een plaatselijke krant erbij) tijd om de stad te ontdekken. De hordes toeristen die hier op afkomen moet ik bijvallen: het is de moeite waard. In het bijzonder omdat door het totale gebrek aan auto's er rust en frisse lucht in overvloed is. (Desondanks liep er toch een Japanner rond met een mondkapje - misschien ben ik niet mee met de laatste streetweartrends) Ik heb er maar eens diep adem gehaald met het vooruitzicht op een verblijf straks in een van de steden met de meeste luchtvervuiling ter wereld: Teheran.

Hoofdbezigheid de eerste dag was rondwandelen. Door de stad, langs de dijken, door het park en door de minder bekende stukken van het schiereiland. Met dank aan het laagseizoen was dat best goed te doen, de buiten het centrum gelegen straten waren zelfs verlaten te noemen. En passant ben ik ook nog een kijkje gaan nemen in het muziekinstrumentenmuseum.

Een slaapplek vinden was nog wat lastiger dan gedacht: het jeugdherberg bij het station was volzet. Gelukkig hadden ze nog wel een adresje waar ik wel terecht kon. Na een ontdekkingstocht door wel heel donkere steegjes (zie foto) kwam ik uiteindelijk bij een oud vrouwtje terecht die nog een kamer te huur had. Kortom, logeren bij je oma in toch wel wat bouwvallig maar sfeervol huis.

Het steegje naar hotel moemoe heeft zijn naam niet gestolen.

"Handige modulaire opbouw", aldus een Nederlandse makelaar over nona's stulpje.

De tweede dag begon alweer met een Italiaans ontbijt, zij het dit keer met een krant die in geuren en kleuren berichtte over de kleurrijke ondergang van Berlusconi. Een mooi begin van de dag. Daarna was het tijd voor de wat meer traditionele nummertjes. Allereerst een bezoek aan de San Marco. Dat bleek alweer bijzonder: veel meer dan de andere Italiaanse kerken die ik tot nu toe zag straalt het een Byzantijnse sfeer uit, inclusief gouden plafonds. Een ideale aanloop op doortocht naar het Oosten.

Stop twee, ondertussen licht doorweekt na een zoektocht naar een internetcafé, was het dogenpaleis (aka Palazzo Ducale). Opnieuw gigantisch, met een hoge bling-blingfactor. Ingericht door schildersbedrijf Veronese en zoon. Om het in Michelintermen te zeggen: de omweg waard.

Bijzonder detail waren de oude kaarten die er te bezichtigen waren, waaronder enkele met de gebieden die Marco Polo verkend had. Dat sloot alweer mooi aan bij mij Odyssee.

Zicht vanaf de brug der zuchten, die de rechtszaal in het dogenpaleis met de kerkers verbindt. Veroordeelden konden vanaf hier nog een laatste blik op de vrijheid werpen en een bijpassende zucht slaken.

De daaropvolgende dag zou ongetwijfeld de meest internationale worden van mijn reis: op doorreis door 5 landen. Vertrek 's ochtends in Venetië, met de bus naar Villach (Oostenrijk). Vandaar verder per trein via Slovenië en Kroatië naar Belgrado, in Servië. Voorziene aankomst: half twaalf 's avonds.

(vervolg, vanop dezelfde trein, ergens rond 20:00...)

Na 7 uur verblijf op de trans-Balkan-express heb ik het idee een voorsmaakje te krijgen voor de rest van de trip. Onduidelijke stops middenin, grenscontroles, overvolle wagons (gelukkig was ik er van de eerste halte bij en kon dus makkelijk een plaats inpalmen), maar ook het gevoel van langzamerhand de wereld voorbij te zien schuiven.

Beste lezer, ik krijg hier zowaar live een nieuwe verhaallijn binnen - een technisch defect. Volgens de sympathieke buren (die de vlotte doch onverstaanbare boodschap van de conducteur even duidden) is dat echter "normalno" en geen reden tot paniek. Ach ja, ik ben tenslotte de beneluxtrein gewend, dus ze zullen veel moeten doen om mij in de gordijnen te krijgen. Genoeg om handen in ieder geval: ik ben (eindelijk) aan Marco Polo's reisverslagen begonnen en doe ik een poging om wat Turks, Servisch en Farsi ("Iraans") te leren.

Het blijkt zoals verwacht wel mee te vallen want zonet zijn we weer vertrokken, na een minuut of 10. Met deze geruststellende boodschap in het achterhoofd ga ik een punt zetten achter dit stukje. Binnenkort meer, met sensationele verhalen over Belgrado.