De bloemetjes en kameeltjes

AS: De tarmuziekvideo is eindelijk beschikbaar!

De eerste ochtend in Mary, een klein Turkmeens stadje, verhuis ik naar het door de Lonely Planet aangeraden truckersmotel. Daarin staat vermeld dat het een stopplek is voor Iraanse truckers die in een naburige bar plaatselijke meisjes van plezier oppikken. Ondanks dat, zo gaat het verder, is het een goede plek voor een veilige, ruime en goedkope slaapplaats. Ik kan niet anders dan dit verhaal bijtreden; de geurige citrusbomen op de overdekte binnentuin geven het zelfs een exotisch tintje.

Tegen de middag regel ik, bijgestaan door een schoonmaakster (sic) van het motel, een taxi die me naar Merv brengt. In die ooit bloeiende karavaanstad, die naar verluidt een inspiratiebron was voor de sprookjes van 1000-en-1 nacht, woonden ooit 300.000 mensen. Toen de leider weigerde aanzienlijk hoge belastingen en de mooiste vrouwen van de stad te overhandigen aan de Mongoolse Khans werden alle inwoners stuk voor stuk uitgemoord. Alle boeken over de zijderoute die ik eerder las hadden beschrijvingen van Merv. Het geeft dan ook een kick als we het uitgestrekte terrein oprijden. Naast historische overblijfselen in de woestijn blijken er ook kamelen rond te lopen. De chauffeur stopt als er eentje midden op de weg staat, wijst plots naar rechts en roept met een vettige lach "sex!". We zijn getuige van 2 kamelen tijdens een intiem moment. Dat moet vaker gebeuren want het stikt hier van hun soortgenoten.

De rest van de dag is een stuk rustiger: terug naar Merv, een internetcafé zoeken en vinden, tevergeefs proberen de verwijderde foto's te recupereren, iets eten op een terrasje. De dag daarop loopt mijn transitvisum ten eind en moet ik het land uit. Een reeks van taxi's helpt daarbij, de ene al corrupter dan de andere. Eenmaal de Oezbeekse grens over vrees ik voor een gepeperde taxirekening vanuit dit niemandsland naar Bukhara, de dichtstbijzijnde stad. Op aanraden van een vriendelijke grenswacht kan ik meeliften met een Turkse trucker. De op mij azende chauffeurs zijn witgloeiend en gaan mijn redder in nood bijna te lijf. Zonder effect gelukkig - een paar uur later sta ik in mijn Oezbeekse caravanserai.