Kreunende Kazachen

Voor we die ochtend in Almaty aankomen heb ik nog een kort gesprekje met een medereiziger. Hij is vertrokken vanuit zijn werkplaats in Zhangaqorgan, waar hij als geologisch ingenieur werkt bij een uraniummijn. Zijn leefritme bestaat uit shifts van 2 weken op locatie werken, dan 2 weken thuis in Almaty uitrusten. Het tweede gedeelte is verstaanbaar zijn favoriet.

De zoektocht naar een onderkomen in Almaty is lastiger dan verwacht. De metro die geopend zou moeten zijn is dat nog niet, de gastenverblijven van de universiteit bestaan niet meer en tot overmaat van ramp begeeft de rits van mijn kleine rugzak het. Tegen de middag vind ik niettemin een afgeleefd maar overleefbaar hotel. Het lot is me de rest van de dag gunstig gezind want op mijn verkenningstocht passeer ik een atelier waar ze mijn trouwe rugzak kunnen reanimeren met een nieuwe rits. 's Avonds ontdek ik ook nog Namaste, waar ze het beste Indische eten serveren dat ik al geproefd heb. Waar een mens al eens voor naar Kazachstan moet.

De rest van de Almatysche dagen vul ik met ronddwalen door de stad, een busticket naar China regelen, de kabelbaan naar een nabije top uitproberen en de onvermijdelijke bazaar bezoeken. Omdat de reisgids het heeft over het beste badhuis in Centraal-Azië rep ik me daar ook nog heen. Vooral de Russische stoomkamer maakt indruk, al ben ik er nog aan uit dewelke. Denk aan een kruising tussen de hel (qua temperatuur) en een onderbelichte sm-kelder waar dikke Russen elkaar afrossen met berkentwijgen (naar het schijnt goed voor de bloedsomloop) onder een niet bepaald subtiel gekreun.

De klanken in het muziekinstrumentenmuseum zijn zoetgevooisder (video 1, video 2). Eerst vrees ik voor een volledig geluidloos bezoek maar aan het einde duiken 2 muzikanten op die me graag een privéconcert voorschotelen met Kazachse muziekjes. Zo wordt mijn club med-arrangement voor Kazachstan afgesloten met een dagtrip naar de hel én de hemel.